Najczęstsza przyczyna i objawy nadczynności tarczycy choroba Graves-Basedowa
Content Choroba Gravesa-Basedova – jakie są objawy? Powikłania przy chorobie Gravesa-Basedowa Choroba Gravesa-Basedowa – objawy Choroba Gravesa-Basedowa – dieta Czym różni się choroba Hashimoto od choroby Gravesa-Basedowa? Badania wskazują, że choroba nawraca częściej u pacjentów przyjmujących tyreostatyki niż u tych leczonych chirurgicznie bądź przy zastosowaniu byłych więźniów rybnik przychodnia jodu radioaktywnego. Niestety w chorobie Gravesa-Basedowa nawet po rocznym leczeniu tyreostatykami mogą występować nawroty choroby. Wówczas należy rozważyć kolejny etap leczenia – chirurgiczne usunięcie tarczycy lub podanie jodu radioaktywnego w celu jej zniszczenia. Objawy w chorobie Basedowa występują w okresach zaostrzeń i remisji, tzn. Jest to pojęcie odnoszące się do nagłej, ciężkiej nadczynności tarczycy, będącej stanem bezpośredniego zagrożenia życia. U osoby chorej dochodzi do wzrostu tarczycy i rozwoju jej unaczynienia. Po zabiegu konieczne jest stałe przyjmowanie hormonów tarczycy. Leczenie choroby Gravesa-Basedowa zależy od stopnia zaawansowania choroby, nasilenia objawów oraz indywidualnych potrzeb pacjenta. Do głównych metod leczenia należą leki przeciwtarczycowe, które hamują syntezę hormonów tarczycowych i pomagają kontrolować nadczynność tarczycy. Leczenie farmakologiczne zazwyczaj trwa od 12 do 18 miesięcy ale u niektórych pacjentów objawy mogą nawracać po zakończeniu terapii. Proces diagnozowania choroby Gravesa-Basedowa opiera się na ocenie objawów klinicznych, badaniach hormonalnych i obecności przeciwciał. Podstawowym krokiem jest oznaczenie poziomu TSH, FT3 i FT4, które wskazują na zaburzenia hormonalne. W młodszym wieku aż 5-10 razy częściej chorują kobiety, w miarę upływu lat proporcje płci się wyrównują, w wieku 75 lat choroba dotyka równie często mężczyzn. W leczeniu stosuje się leki przeciwtarczycowe (tiamazol, propylotiouracyl), jod radioaktywny lub operację tarczycy. Leczenie dobiera się indywidualnie, w zależności od wieku, stanu zdrowia i planów prokreacyjnych. Terapia trwa zwykle od 12 do 18 miesięcy, ale w wielu przypadkach potrzebne są dłuższe obserwacje lub leczenie przewlekłe – czas zależy od reakcji organizmu i rodzaju terapii. Równocześnie oprócz zmian w tarczycy może się toczyć zapalenie immunologiczne w oczodołach lub w tkance podskórnej goleni. Objawy nadczynności tarczycy w przebiegu choroby Gravesa-Basedowa są takie same jak nadczynności spowodowanej innymi przyczynami. W diecie powinniśmy unikać nadmiaru cukru, żywności wysoko przetworzonej, alkoholu czy tłuszczów trans, które negatywnie wpływają na nasze zdrowie i samopoczucie. Leczenie nadczynności tarczycy w ciąży opiera się na lekach przeciwtarczycowych, przy czym ich wybór zależy od trymestru. Niezbędnym elementem terapii choroby Gravesa-Basedowa powinna być odpowiednio dobrana dieta. Natomiast pomiędzy mężczyznami chorymi a zdrowymi nie stwierdzono takich różnic. Objawy wysokiego TSH. Oto co się dzieje, gdy TSH jest za wysokie U tych drugich mogą wystąpić duże kłopoty z zajściem w ciążę, ze względu na nieregularne miesiączki czy zaburzone owulacje bądź powodować bezpłodność. Natomiast u przyszłych mam zwiększone jest ryzyko wystąpienia przełomu tarczycowego, które jest zagrożeniem życia zarówno dla matki jak, i płodu. Dodatkowo mogą wystąpić poronienia, przedwczesny poród czy stan przedrzucawkowy, przejawiający się białkiem w moczu lub nadciśnieniem. Choroba Gravesa i Basedowa – objawy i leczenie Najczęściej pojawia się u osób w wieku lat, ale może wystąpić w każdym wieku, również u dzieci i osób starszych. Stanowi najczęstszą przyczynę nadczynności tarczycy u dorosłych (około 70% przypadków). Ryzyko nadczynności tarczycy i rozwoju choroby Gravesa-Basedowa rośnie również w ciąży – problem dotyczy około 85% takich przypadków. Choroba Gravesa-Basedowa, w skrócie choroba Basedowa należy do grupy schorzeń autoimmunologicznych, która ma cechy nadczynności tarczycy. Nie jest to bezpośrednio ona, lecz choroba ta w 60% przypadków prowadzi do przychodnia byłych więźniów politycznych rybnik nadczynności. Choroba Gravesa-Basedova – jakie są objawy? Choroba Gravesa-Basedowa jest jednym z tych schorzeń, które nierzadko można rozpoznać gołym okiem. U około 20-30% chorych obserwuje się charakterystyczny wytrzeszcz gałek ocznych. Rzadziej, bo u około 1-3% chorych pojawia się obrzęk przedgoleniowy, czyli dermatopatia tarczycowa – ze względu na stan zapalny w obrębie skóry dochodzi do opuchlizny goleni, której nie towarzyszy obrzęk stóp. Charakterystycznym, choć bardzo rzadkim objawem jest też akropachia tarczycowa, czyli pogrubienie i zaokrąglenie końcówek palców u dłoni. Jest to zespół objawów ocznych spowodowanych immunologicznym zapaleniem tkanek miękkich oczodołu. Powikłania przy chorobie Gravesa-Basedowa Kolejnym czynnikiem zaostrzającym objawy jest palenie papierosów, które nie tylko wpływa negatywnie na tarczycę, ale zwiększa też ryzyko wystąpienia i nasilenia oftalmopatii tarczycowej (wytrzeszczu oczu). Nadmierna podaż jodu – czy to w diecie, czy w suplementach – może prowokować nawroty nadczynności, dlatego suplementację należy prowadzić wyłącznie pod kontrolą lekarza. Choroba Gravesa-Basedowa „nie lubi” też nieregularnego leczenia – pomijanie dawek leków lub ich samodzielne odstawianie może skutkować nawrotem objawów lub destabilizacją hormonalną. Choroba Gravesa-Basedowa – objawy Leki przeciwtarczycowe nie zapewniają trwałego wyleczenia, lecz u niektórych pacjentów efekty utrzymują się długo po zakończeniu leczenia. Nieleczona choroba Gravesa-Basedowa może prowadzić do problemów z mięśniami, kośćmi i sercem, a także zwiększać ryzyko niepłodności i zaburzeń cyklu miesiączkowego. Badanie ogólne moczu tak jak i inne testy laboratoryjne i badania obrazowe, powinny być zawsze interpretowane przez lekarza. Warto jednak dowiedzieć się czym są ketony i z czym może być związana ich obecność w moczu. Badania laboratoryjne tarczycy wykonujemy rano, na czczo, w godzinach porannych. Choroba Gravesa-Basedowa – dieta Po unormowaniu poziomu hormonów płodność zwykle wraca do normy. Tak, genetyka odgrywa dużą rolę – ryzyko zachorowania jest znacznie wyższe u krewnych pierwszego stopnia. Choroba ujawnia się częściej u osób z predyspozycjami genetycznymi pod wpływem czynników środowiskowych. Obie choroby mają podłoże autoimmunologiczne i mogą współistnieć ze sobą. Różnią się też obecnością innych przeciwciał i objawów klinicznych. W sytuacji, gdy pojawi się choć kilka z wyżej wymienionych objawów, które wzbudzą podejrzenia, należy umówić się na wizytę u lekarza rodzinnego. Przeprowadzi on szczegółowy wywiad i wstępnie zbada, aby sprawdzić na jakie kolejne badania skierować pacjenta. Na skuteczną diagnozę choroby pozwalają także badania obrazowe. Zazwyczaj w tym przypadku konieczne będzie sprawdzenie hormonów tarczycy (T3 i T4), poziomu TSH oraz przeciwciała anty-TSHR. Gdy wyniki wyjdą pozytywnie w kierunku choroby Gravesa-Basedowa lekarz rodzinny wypisze skierowanie do endokrynologa. W gabinecie specjalisty zostanie wykonane dodatkowo USG tarczycy w celu sprawdzenia czy występują guzki, miąższ hipoechogeniczny i czy gruczoł jest powiększony, co jest charakterystyczne dla tego schorzenia. W przypadku nieskuteczności terapii lekami przeciwtarczycowymi, podejmuje się leczenie radioizotopem jodu I-131. Celem tego leczenia jest zmniejszenie wielkości tarczycy, a tym samym zmniejszenie wydzielania hormonów tarczycy.